Op het moment dat ik de diagnose “zeldzaam type eierstokkanker” kreeg, die als een donderslag bij heldere hemel kwam, werd ik overvallen door een gevoel van urgentie. Een diep verlangen om mijn hart te volgen, en mijn volle potentie te leven.

De medische rollercoaster waar ik van het ene op het andere moment in belandde, de extreme onzekerheid over het exacte type en stadium van de kanker en de behandelwijze, de talloze onderzoeken, het grimmige scenario dat boven mijn hoofd hing, ziekenhuis in-ziekenhuis uit, de angsten, mijn man die bang was alleenstaande vader te worden, de 2 operaties onder volledige narcose, de zenuwslopende weken in afwachting van de uitslagen, de zorgen van mijn dierbaren, de goedbedoelde adviezen uit mijn omgeving en alle (uiteenlopende) visies van de medici…dat alles maakte me geen patiënt die in de vertraging ging maar gaf me een enorme boost om alles uit het leven te halen. Ik ging in de versnelling, mijn overlevingsmodus maakte overuren.

Doordat ik zo plotseling werd geconfronteerd met mijn sterfelijkheid ervoer ik hoe het is om aan de andere kant van de samenleving te staan… Ik leefde ineens met het idee dat het misschien al later was dan ik dacht.

Van mijn ziekteperiode heb ik vooral het besef overgehouden dat ik heel erg wil genieten van het leven en in het hier en nu wil leven.

Gezondheid is één van de diamanten in je leven – en ik had mijn gezondheid ten onrechte voor lief genomen. Je hebt maar één leven. Het is geen generale repetitie. Zó zonde om dan in een “wachtstand” te leven. Het kan wél. Het klinkt cliché maar als je met kanker wordt geconfronteerd, gaat die gedachte ineens echt “leven” in plaats van dat het sluimert op de achtergrond. Ik was gemotiveerder dan ooit om mijn hart te volgen. De naam van mijn onderneming “SilverLining Coaching” past dus uitstekend bij het gedachtegoed dat ik wil verspreiden: iedere negatieve gebeurtenis herbergt een positief aspect in zich. Om die reden begeleid ik ook mensen die met kanker geconfronteerd zijn en momenteel proberen om de draad weer op te pakken. Kanker heeft niet alleen fysieke invloed maar ook mentaal, relationeel en zakelijk een diepe impact. Je ervaart paradoxale gevoelens wat betreft behoeftes. Er is geen hiërarchie in leed. Iedereen bewandelt zijn eigen pad. De diepe verbinding die ik voelde met de mensen die mij hebben gesteund in de zware periode die achter mij ligt, was voor mij de SilverLining van mijn kanker diagnose: je leert pas écht wie er wel en niet voor je zijn in echt barre tijden. Ik heb met andere ogen naar situaties en mensen leren kijken. Ik kan nu veel beter relativeren, loslaten, mijzelf helder uitspreken, duidelijk mijn grenzen aangeven, liever voor mezelf zijn, ik heb meer zelfvertrouwen en ik kan nu meer genieten van het moment. Vooral mijn 2 kleine kinderen maakten mij middenin de crisis heel mindful: zij zijn zo puur en onbevangen en kunnen beter dan wie dan ook genieten van de zogenaamde kleine dingen des levens, waarvan je ineens beseft dat dit juist de grote dingen zijn…

Op het moment dat ik na de laatste operatie het verlossende nieuws te horen kreeg dat er geen uitzaaiingen waren aangetroffen, voelde dat alsof er een engel op mijn schouder zat. Ik was intens dankbaar en opgelucht. Veel later pas kwam de mentale klap. Het volle besef, de mentale moeheid, de emoties… Ik heb gelukkig fantastische nazorg gekregen. Dit heeft me er – naast de warme steun van mijn naasten – weer bovenop geholpen. Ik kan nu voorzichtig op deze intense periode in mijn leven terugkijken omdat ik “schoon” (genezen) ben verklaard. En natuurlijk zijn er komende jaren nog spannende controlemomenten en ook dat hoort bij dit intensieve proces, wat me in zo’n korte tijd al enorm heeft gevormd als mens, en om welke reden ik het gevoel had mijn verhaal – nu de storm is gaan liggen – graag met je te willen delen.

Mocht je jezelf herkennen in bovenstaand verhaal en/of resoneert het op een of andere manier bij je, voel je dan vrij om contact met mij op te nemen; ik ben je graag tot steun.