Vroeger dacht ik dat 99% van het leven controleerbaar is en 1% oncontroleerbaar. Toen ik de diagnose kanker kreeg, leerde ik dat het andersom is. Ik wilde zó graag de controle behouden, bemoeide me werkelijk met alle stappen van de artsen, las fanatiek mee in mijn persoonlijke dossier en droeg ook zelf suggesties aan, las obsessief veel over de symptomen en behandelmogelijkheden, klampte me angstvallig vast aan het idee dat mijn behandelend arts gepromoveerd was op dit type oncologie en dat de chirurg op de OK al heel veel ervaring had. Ik zat er bovenop, wilde van de hoed en de rand weten bij elke te zetten stap, wilde snappen waarom bepaalde stappen genomen werden en wat daar de meerwaarde van was, wilde de regie behouden over wie mij wanneer zou behandelen en waarom. Ik ging zelfs in discussie met de afdeling anesthesie over de noodzaak van tweemaal algehele narcose terwijl ik heel graag alles bewust wilde meemaken (lees: “grip wilde houden op de situatie”).

You get my point: het was dodelijk vermoeiend en het was mijn grootste les in loslaten, overgave en vertrouwen. Moed en vertrouwen waren nodig om over de angst dat het mis zou gaan, heen te stappen. Overgave is een offergave. Toelaten is een voorfase voor loslaten. De “overdrive” waarin ik belandde, heeft me door de medische rollercoaster heen gesleept. Daarna was het tijd om mijn hoofd te eren en aandacht te laten uitgaan naar mijn lijf. Alles waar je je tegen afzet, kun je je niet mee verbinden. Mijn lijf heb ik niet alleen gekregen om mijn hoofd te dragen. Het was voor mij de kunst om meer vanuit overgave dan vanuit wilskracht te gaan leven. Transformatie gaat niet zonder pijn. Crisis biedt kant op herstel. Wie zijn verleden niet kent, is gedoemd het te blijven herhalen. “We repeat, what we don’t repair.” Vaak zijn we gehecht geraakt aan een beeld van ooit, en is het dienend om onszelf een nieuw verhaal te vertellen, omdat de belemmerende overtuigingen niet meer passen bij het hier en nu. Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. De gedachte dat ik alles onder controle heb, blijkt steeds weer een illusie.

“The more you try to control something, the more it controls you. Free yourself, and let things take their own natural course.” Vrijheid is dat je kunt zijn, in plaats van te moeten zijn.

Ik deel dit verhaal omdat ik in mijn coachpraktijk merk dat ik hierin niet alleen sta, dat dit een pad is dat velen van ons afleggen. Weet dan dat je het niet alleen hoeft te doorlopen. Zelf heb ik erg veel steun gehad aan o.a. het Vicki Brown huis, waar ik nog steeds graag kom. Uiteraard kun je ook contact met mij opnemen. Je kunt het wel alleen, maar hoe fijn is het dat het ook samen kan!