Iedere dag dronk ik weer die (figuurlijke) gifbeker: “vergeven verdienen ze niet, vergeten zal ik het nooit”. Totdat ik tot het inzicht kwam dat ik moet vergeven uit liefde voor mezelf. Ik ben het die mezelf belast met die negatieve energie; ik sta immers zélf toe dat die anderen een dergelijke impact op mij hebben.

Vergeven is overigens niet hetzelfde als de betreffende mensen weer toelaten in je leven: sommige mensen zijn als wolken; als ze verdwijnen, wordt de dag helderder.

Giftige mensen zijn overal om ons heen en soms veroorzaken ze een transformatie binnenin ons, waarbij we veranderen in iemand die we niet willen zijn. Ik gun je het vertrouwen in jezelf en de kracht en trots die noodzakelijk zijn om afstand van hen te nemen. Om die ander geen permissie meer te geven, jou te kwetsen. Denk eraan dat de sterkste bomen tegen de wind in groeien. In de eerste stap ontvouwt zich de weg. Om de regenboog te zien, moet je eerst de regen in gaan.

In een conflict delen mensen dezelfde les. Als je veel aan de ander geeft om gezien en gehoord te worden in de hoop dat je niet gedupeerd wordt, dan leg je de regie bij de ander in plaats van jezelf.

Mensen die je kwetsen, leren je van jezelf te houden. De les komt pas op het moment dat je het loslaat.

Wie wordt er in jouw leven buitengesloten? Jijzelf of de ander? Wie heb jij te vergeven? De ander of jezelf?